Prawdziwe tłumy zjechały się na ostatni warsztat w St Hugh College, który poprowadził legendarny Dan Siegel. Daniel J. Siegel to profesor psychiatrii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles zajmujący się dziećmi, nastolatkami i dorosłymi, psychoterapeuta, autor wielu cenionych publikacji, w których omawia szczególnie rozwój umysłu ludzkiego, a także dyrektor Mindsight Institute – centrum edukacji w obszarze neurobiologii interpersonalnej. Profesor Siegel jest twórcą pojęcia psychowzroczności, które powstało do opisania innowacyjnej metody łączącej neurobiologię z praktyką psychoterapeutyczną. Niektóre, najbardziej znane publikacje profesora Siegela to:
„Potęga obecności. Jak obecność rodziców wpływa na to kim stają się dzieci, i kształtuje rozwój ich mózgu.”
„Aware. Świadomość. Nauka i praktyka obecności.”
„Mózg na tak. Jak pielęgnować w dziecku odwagę, ciekawość i odporność psychiczną.”
„Psychowzroczność. Mindsight.”
Zdaje się jednak, że warsztat to za małe słowo, aby objąć to wydarzenie. Kameralna sala pękała w szwach próbując pomieścić podróżnych z bliskich i odległych zakątków świata – Australii, Wietnamu, USA, Kanady, Chin. Wśród nich osoby, które od lat podążają za Danem gdziekolwiek zmierza dzielić się nie tylko ogromną wiedzą integrującą obszary psychologii, pediatrii, psychiatrii, nauk kontemplatywnych, a nawet fizyki kwantowej, ale również niezrównaną umiejętnością przekazywania trudnych zagadnień w jasny i inspirujący sposób. Podobnie każda godzina całodniowego warsztatu przesiąknięta była treścią do swoich umownych, ale wciąż obowiązujących granic. Nauką, wiedzą, badaniami, które przenikają się tworząc opowieść, historię o nas samych. O tym za czym tęsknimy, czego szukamy i dotykamy w praktyce uważności, medytacji, kontemplacji sztuki, modlitwie, miłości i wielu innych, które łączy doświadczenie przebywania w głębokiej i nieograniczonej jedności z tym, co istnieje. Dan opowiadał jak różne dziedziny nauk dochodzą do tego samego miejsca i jak z tej perspektywy można postrzegać i leczyć zaburzenia, patologie, cierpienie w sposób, który nie amputuje, lecz integruje i pozwala świadomie przekraczać wzorce, które nas ograniczają w pełnym przeżywaniu życia. Dalej omawiał i pozwalał nam doświadczyć jak różne aspekty wielowymiarowej architektury świata wewnętrznego, które kształtują sposoby interakcji ze światem zewnętrznym, możemy rozpoznawać i przemieniać w praktyce uważności i samoświadomości z więzień w nasze osobiste, kreatywne „place zabaw” (prison vs playground).